و آرزوهایی که هر شب بغض می شوند و سوال هر شبم... چرا بخوابم و با چه امیدی برخیزم؟؟؟
من زندگی نمی کنم، زندگی را می گذرانم تا به مرگ برسم... نیک میدانم که آتش جهنم زندگی ام در انتظار من است و من آن آتش اعمالم را بیشتر از این زندگی بدون امید و آرزو دوست دارم
سلام عزیزکم
بلاگ ناز و دوست داشتنی من!
هر چقدر هم گرد غبار رویت نشسته باشد هرچقدر هم در این دنیای تکنولوژی عقب افتاده و قدیمی و لی مصرف شده باشی باز هم من دلم گاهی هوایت میکند، هوای نوشتن در این قاب ک خواننده ای هم ندارد
میدانی امروز داشتم فکر می کردم دیگر هیچ آرزویی ندارم حتی آن آرزویی که خیلی آرزو بود هم دیگر آرزویم نیست! منِ پر حرفِ جمع دوست، دلم تنهایی، سکوت و بی نهایت پیاده روی میخواد همین!
اینکه کسی نپرسد کجایی چه می کنی، چه خبر؟ همین برای من کافی است! دلم فقط سکوت تنهایی میخواهد... آرزوهای مرا باد با خودش برده!
